De Spaarne Lenterace staat voor een gezellige wedstrijdsfeer, speels wedstrijdparcours en (bijna altijd) mooi weer. Dit jaar was de race op 13 en 14 mei. 

Aengwirden was dit jaar ook weer vertegenwoordigd, en wel met 4 ploegen. Frans van der Steen roeide als jonkie in een combinatie met roeivereniging Rijnland in de I-acht (gemiddeld 75 jaar) naar de overwinning. Zijn vriendin Mignon Goossens roeide zondag als slag in de dubbel 4+ naar de 3e plaats in haar veld, dat was de 9e plaats in het totaal van de 18. Zaterdag roeiden Anders en Michiel in het meest kunstige roeinummer de tweezonder. Een verslag daarvan lees je hieronder.  

Onze 4; Frans, Jan-Bas, Albert en ondergetekende, al een aantal jaren succesvol bijelkaar, heeft wat blessures en tegenslagen te verduren gehad. De Head of the River in Amsterdam in maart dit jaar werd geroeid en dat ging niet lekker. Dat was een teleurstelling. We leken het kwijt te zijn. Na wat discussies (iedereen had het druk) konden we toch weer min of meer wekelijks samen roeien.
De Spaarne Lente Race was dus een spannend ijkpunt. Lukte het om samen weer te vlammen!?!? 

Vrijdag direct na ieders werk naar Aengwirden!!! Boot opladen voor de volgende dag en even proefrijden. Pieieieieieieieip, krak. Een van de wielen van de trailer liep helemaal vast. De rook kwam er vanaf. Zo komen we niet in Haarlem!! Met zijn vieren met alle houtblokken, hamers, krikken, moersleutels die er op de vereniging waren geprobeerd om het wiel weer gangbaar te maken. Op het moment dat we het Spaarne wilde gaan bellen dat wij niet met de boot naar de wedstrijd konden komen hebben we ten einde raad kruipolie in de remtrommel gespoten (een doodzonde voor een automonteur) en zowaar draaide het wiel na wat druk opeens weer mee. 

De volgende dag voorspoedig naar Haarlem gereden. Prachtig weer, wel veel wind tegen. Als wat lichtere en oudste ploeg van het veld werkt dat helaas tegen. Bij het oproeien leek het wel alsof de ploeg met onze trouwe stuur Monique steeds meer op elkaar ingespeeld raakte. Bij de start was opeens de accu van de Coxbox leeg (ook een beetje oud) en moest de stuurvrouw het dus alleen met haar eigen stem doen, terwijl we ook nog stevige tegenwind hadden. Aj Aj Aj 

De start: opbouwen in 5 naar hard ging prima. De boot danste!!! Monique stuurde mooi naar hoger wal waardoor het roeien ook makkelijker ging. Geregeld 10 halen op de doorhaal, dan weer op de directe inpik etc. We kwamen spuitend kaarsrecht onder de bruggen door, door de scherpe bocht. De roeiboten achter ons bleven flink achter. De laatste 30 halen voor de finish werden helaas toch weer 50 halen, maar dat ging zo goed dat we dat wel volhielden. Wat een kick zo’n lopende boot!!!!! 

Als oudste ploeg van de 12 dubbel vieren bereikten we de 4e plaats en ruim de overwinning in ons leeftijdsveld. Op 't feestelijke terras konden we ons blik in ontvangst nemen en hebben we naderhand nog lang in 't zonnetje gezeten.

Joost Bronswijk

 Wedstrijdverloop HME2-

Op een schitterende zaterdagmiddag togen wij naar Haarlem. Vorig jaar blik dus hoge verwachting, ware het niet dat dit jaar andere en sterke ploegen ook hun oog lieten vallen op deze mooie wedstrijd.

 Haarlem ligt aan het Spaarne en middels een scherpe bocht vaar je zo de Ringvaart van de Haarlemmermeer op. Om vervolgens de brug bij Cruqius te passeren. De start is dan 1700m verder op. En vice versa doe je dat dan in volle vaart.

Het veld van de Masters Twee zonder bestond dit jaar uit goede ploegen die al veelvuldig in actie waren gekomen. Wij van Aengwirden hadden ingetekend voor de Tweehead die dit jaar niet door was gegaaan. Onze directe tegenstanders hadden al gepresteerd in Alkmaar en de rest van het veld bestond uit jonge ploegen die veelal wat rapper zijn. Onze directe tegenstanders hadden ons al op een minuut gezet bij de Hel van het Noorden, amper 6 maanden geleden. 

Opdracht was om hen in ieder geval tot de brug achter ons te houden. Dus flink hard weg, maar niet te gek want het is uiteindelijk toch dik 4.500 meter. Zo gezegd, zo gedaan. Tempo 30 weg en direct tegenwind. Compact roeien, cadans zoeken en koers houden. Dat lukte wonderwel. Na de eerste kilometer was onze tegenstander nauwelijk dichterbij gekomen en vol vaart stoven we op de brug af. Meesterlijk gestuurd door Anders Kok vlogen we met vier bootlengtes voorsprong op Tromp door de brug. En vervolgens hard bakboord uit het Spaarne op. Ons roertje werkte minder mee en binnendoor schoof Tromp dichterbij. Nu de wind vol tegen en iets korter voorin stampten we op tempo 31 richting finish. Nog een dikke 2k. 

Da's niks, netjes roeien, schoon uit en cadans zoeken. Maar het Spaarne is breed en bochtig en vermoeidheid slaat toe. Richting vinden is lastig, de zijkanten bieden geen houvast en hard roeien en tegelijkertijd een koers bepalen is een uitdaging. We kruisen onze oplopers, de slag in het volste vertrouwen dat de boeg weet hoe het verloop van het parcours is. Soms zit het tegen. De walkant aan bakboord geeft niet mee en met veel getier belandt de riem van de boeg in de oevers van het Spaarne. Even later stuift Tromp voorbij. 

Als we de boot weer in vrij water hebben jagen we er achteraan. Het tempo klimt want juist dit stuk wilden we het verschil maken. Bij elkaar blijven, technisch varen is het devies. Maar vermoeidheid slaat toe. Wat helpt is dat we een achterblijver van het voorgaande veld oplopen en inhalen. Knap weet de boeg de volgende brug in volle vaart door te sturen en we hangen achter Tromp. Slag denkt nog steeds dat inhalen mogelijk is, niet wetende dat het vuile water van onze voorliggers ons parten speelt. En de lange bocht op stuurboord die genomen moet worden. Rechtuit jagend racen we af op de door boeien aangegeven finish. Die ons dus parten gaan spelen. 

Gejoel van de kant. "Boeien!" Stug doorgaan denkt slag om direct daarna te beseffen dat boeien best wel lastig zijn, zeker als die flink boven het water uitsteken. Drie, vier halen gaan verloren. De laatste veertig halen pakken we het tempo op en met een kwiek maar niet erg efficiënt tempo 33 finishen we na amper twintig minuten. 

De vermoeidheid slaat toe en de sfeer aan boord is niet juichend. Weliswaar opdracht gehouden maar er had meer ingezeten. Boot er uit, afriggeren, douchen en biertje. Om dan bij het weggaan de uitslagen te bezien en te ervaren dat het eigenlijk lang niet slecht is gegaan. Evaluerend door de polder worden weer nieuwe plannen gesmeed. We gaan harder trainen. We kunnen nog veel uit de inpik halen. De volgende wedstrijd gaat weer beter, vast. 

Michiel Oosterhagen