De Waltzing Mathilde

Op de eerste zondag van maart met prachtig zonnig weer roeiden Jan-Bas en ik tijdens een mooie training in de Waltzing Mathilde weer richting Heerenveen tegen de wind in. Het ging mooi. Door de bocht sturend keek ik of er andere roeiboten waren en zag niets. Aan bakboord in de luwte van de wal zag ik prachtig glad water en ik kon de verleiding niet weerstaan om daar naartoe te gaan. Nog eens in mijn spiegeltje kijkend, zag ik dat we er bijna waren.
Alles zat mee ... 

De acht

De mannen van Aengwirden konden eindelijk weer eens in de acht! Prachtig weer. De Coxbox was gerepareerd. Windje mee, zon in de rug. De mannen hadden er zin in en stuurman Wouter had de boel goed onder controle. Voorspoedig ging het voorbij Vegelinsoord. Even daarna lag er een schaap op de wal met zijn poten in de lucht. Dat leverde een hele discussie op. Op de terugweg zou gekeken worden of het schaap omgedraaid moest worden. In een mooie rechte koers ging het op de bocht bij Salverda af. Het water was leeg.
Alles zat mee…….

De crash

Een afgrijselijk scheurend geluid, gekletter van riemen, splinters vlogen om de oren. Een plons en golven. Geschreeuw. Ruud lag overboord met rigger en riem over zich heen, de voeten nog in de schoenen. Gelukkig kon Ruud zich weer in de boot werken. Zijn rug en benen bewogen nog goed. Met de losse rigger en riem voor Ruud en een jack van iemand anders tegen de kou werd rondgemaakt en met 7 man terug geroeid. Zo snel mogelijk onder de douche. Bijzonder genoeg had de Waltzing Matilde wel wat schade, maar kon er normaal geroeid worden.

Het gevolg

Veel schade en de acht is lange tijd niet te gebruiken. Gelukkig is het voor iedereen goed afgelopen. Ook voor het schaap (na ’t roeien heb ik gebeld met Salverda).

Mijn lessen ondanks jaren ervaring?

• Een aanvaring is levensgevaarlijk!
• Eigen wal houden
• Een spiegeltje, hoe handig ook, heeft een dode hoek
• Ook een stuurman in een acht heeft een dode hoek.
  Uiteraard weet die dat zelf, maar het is ook iets waar andere roeiers rekening mee moeten houden.

Joost Bronswijk